Φορολογική αμνησία στη Νέα Δημοκρατία
Αντισυνταγματική η δαπάνη του 30%
άρθρο του Αν. Κανελλόπουλου
Το τελευταίο διάστημα, η Νέα Δημοκρατία και ο Κ. Μητσοτάκης κομπάζουν αδιαλείπτως ότι επί της κυβερνητικής θητείας τους (2019 -2023) όχι μόνο δεν επέβαλαν νέους φόρους, αλλά αντιθέτως προέβησαν σε διαδοχικές φοροελαφρύνσεις. Αυτός ο ισχυρισμός είναι εν μέρει αληθής, αλλά ταυτόχρονα συνοδεύεται και από.. αμνησία, αφού η πλειοψηφία των πολιτών επιβαρύνθηκε με σωρεία έμμεσων φόρων.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός δόλιου και αντισυνταγματικού νόμου που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ, δια του οποίου οι φορολογούμενοι πολίτες μέχρι εβδομήντα ετών επιτάσσονται να δαπανούν σε ετήσια βάση το 30% του εισοδήματός τους (από εργασία, συντάξεις ή επιχειρηματικά κέρδη), αποκλειστικά μέσω ηλεκτρονικών συναλλαγών, υπό την απειλή επιβολής φορολογικής ποινής 22% επί των υπολειπομένων του ορισθέντος 30%.
Με άλλα λόγια, ο Έλληνας φορολογούμενος υπό την «δαμόκλειο σπάθη» φορολογικής ποινής εξαναγκάζεται - εκβιάζεται ακόμα και σε αχρείαστες και άρα βλαπτικές για την περιουσία του, αγορές αγαθών ή υπηρεσιών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όμως, το Κράτος παρεμβαίνει στα του οίκου των φορολογουμένων πολιτών, καταλύοντας το συνταγματικά κατοχυρωμένο ατομικό δικαίωμα της οικονομικής ελευθερίας αυτών (άρθρο 5 του Συντάγματος). Βάσει του άρθρου αυτού, ο πολίτης έχει την ελευθερία να διαθέσει τα χρήματά του όπως ο ίδιος επιθυμεί, προβαίνοντας σε αγορές με μετρητά, σε δωρέες, επενδύσεις, ή κάνοντας αποταμίευση.
Παράλληλα, το Επιστημονικό Συμβούλιο της Βουλής είχε σημειώσει ότι, κατά το άρθρο 78 παρ. 1 του Συντάγματος, αντικείμενο φόρου μπορεί να είναι το εισόδημα, η περιουσία, οι δαπάνες και οι συναλλαγές των φορολογουμένων και, επομένως, δεν είναι δυνατό να επιβάλλεται «φόρος» σε δαπάνη που δεν πραγματοποιήθηκε.
Πρόκειται επομένως για έναν νόμο - τερατούργημα που προσβάλλει το Σύνταγμα, με στόχο να αντισταθμίσει το δημοσιονομικό κενό που δημιουργείται από λοιπές φορολογικες ελαφρύνσεις, και όχι για να πατάξει τη φοροδιαφυγή όπως επικαλέστηκε η Κυβέρνηση.
Βεβαίως, απέναντι στους εξαναγκασμούς του ανωτέρω νόμου, οι πολίτες διαθέτουν νόμιμες άμυνες. Σύμφωνα με το άρθρο 21 παρ. 2 του Ποινικού Κώδικα, ο Οικονομικός έφορος υποχρεούται να μην εφαρμόσει νόμο «προδήλως αντισυνταγματικό». Και αν υπάρχει αντίθετη προσταγή των υπερκείμενων αυτού Αρχών, οφείλει να μην την εκτελέσει. Αν παρ’ όλα αυτά, συμμορφωθεί στην άνωθεν προσταγή, και εν συνεχεία βεβαιώσει και εισπράξει τη φορολογική ποινή, η σχετική πράξη του είναι ακυρωτέα, τόσο δε αυτή όσο και ο ίδιος θα περιέλθουν στην αρμοδιότητα των Διοικητικών και Ποινικών δικαστηρίων.
Όλα αυτά, λοιπόν, αποδεικνύουν ότι οι εξαγγελίες εκ μέρους της ΝΔ για νέες μειώσεις φόρων αποτελούν μια επικοινωνιακή πομφόλυγα, αφού είτε θα γίνονται σε βάρος του προυπολογισμού και το δημόσιου χρέους, είτε η φορολογία θα λαμβάνει άλλες ύπουλες μορφές, όπως η προαναφερθείσα.
